Vlast Nezavisne Države Hrvatske je već u prvim mesecima svog postojanja težila da uspostavi zvanične odnose sa Međunarodnim Crvenim krstom u Ženevi, kako bi zadobila međunarodno priznat status.
Sve do kraja rata, MKC je Hrvatsku, kod Lige nacionalnih društava, vodio pod Jugoslaviju iz razloga što Crveni krst ne priznaje nijednu teritorijalnu promenu koja je nastala u ratu i ne primenjuje je u svome radu za vreme trajanja toga rata. „U takvim se situacijama delatnost MCK zasnivala na drugom temeljnom načelu rada o kooperativnom pristupu prema vladama svih država kako bi se izbegle konfrontacije“ na štetu ratom ugroženog stanovništva.
Muzej žrtava genocida
U izveštaju švajcarskog konzula u Zagrebu za 1942. i 1943. godinu „tvrdi se da je izravan povod za početak pregovora o imenovanju stalnog predstavnika MOCK-a u Zagrebu bila tragična sudbina djece u NDH, a samo je u Zagrebu bilo oko 10.000 dojenčadi koja su masovno umirala uslijed nedostatka mlijeka, lijekova i osnovnih životnih potrepština“. U pitanju su bila deca Kozare koja su, većim delom, zbrinuta zahvaljujući nesebičnoj akciji Diane Budisavljević, Caritas-a i požrtvovanih pojedinaca Odjela za skrb.
Muzej žrtava genocida
Radi rešavanja nastalog problema u Zagreb je upućen dr Robert Širmer, stalni predstavnik MKC-a pri Trećem Rajhu u Berlinu, koji se sastao sa ministrom inostranih poslova NDH Mladenom Lorkovićem i predstavnicima HCK-a. U izveštaju švajcarskog konzula navodi se da je dr Širmer tek „posle dosta poteškoća pribavio usmeno obećanje vlasti oko imenovanja stalnog predstavnika MOCK-a. Vlasti nisu željele odobriti socijalnu skrb za pravoslavnu djecu pa je švicarski konzul razmišljao da od Političkog odsjeka švicarskog Saveznog vijeća zatraži potpuno zaobilaženje svih službenih položaja u NDH ...“
Muzej žrtava genocida
S obzirom na to da su predstavnici MCK-a mogli biti isključivo švajcarski državljani, odlučeno je da se na položaj predstavnika na novim teritorijama uspostavljenim ratom postavljaju ugledni pripadnici lokalne švajcarske zajednice. Izbor za takvu poziciju bio je ugledan trgovac i član švajcarske zajednice, Julijus Šmidlin Mlađi, sin Rudolfa Šmidlina koji je obavljao dužnost prvog švajcarskog konzula u Zagrebu u periodu od 1920. do 1926. godine. Nakon rešavanja pravnih pitanja Julijus Šmidlin je na svoju dužnost stupio 8. februara 1943. godine. Kao čovek koji je dobro poznavao jezik i lokalne prilike, Šmidlin nije verovao ustaškim vlastima smatrajući ih, po pitanjima koja se tiču interniraca, ultraprimitivcima lišenih razumevanja i obzira.
