Svedočanstvo lekara Nikola Nikolića kazuje da je jedan od načina ubijanja zatočenika bila i glad. Glad je bila sveprisutna u logoru, počevši od ”obroka” namenjenih zatočenicima a koji ne samo da su bili nedovoljni za održavanje vitalnih funkcija organizma, već su izazivali i u velikoj telesnoj slabosti, pojavi edema od gladi, apatiji i gladnim psihozama. Međutim, nisu bili retki slučajevi kada su izgladnjivanjem do smrti ustaše demonstrirali svoju moć i bestijalnost.
U logoru Stara Gradiška, zapovednik logora Nikola Gadžić je u martu 1942. godine otpočeo likvidaciju zatočenika zatvarajući ih u podrumske samice, prozvane ”ćelije smrti” osudivši ih na smrt glađu i žeđu.
Muzej žrtava genocida
U logoru Jasenovac izdvojićemo jedan slučaj koji se odvijao tokom decembra 1942. prilikom likvidacije dela jasenovačkog logora koji je nosio oznaku IIIC. Tom prilikom je oko 150 ljudi, pod nazivom ”grupa kapetana Munjina” ostavljena u ograđenom delu logora, sa pojačanom stražom oko žice, i osuđena da umru od gladi i žeđi.
Muzej žrtava genocida
Nepotrebno je naglašavati kako je taj prizor uticao na ostale zatočenike. Njihova agonija je okončana na drugi dan Božića (26. decembra 1942. godine) kada je skinuta ploča s logora IIIC a logoraši koji su još bili u životu ”odvedeni su skelom preko Save i hermetički zazidani u neku novu, još neobijeljenu kuću.”
